«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Εις τους Τρείς Ιεράρχας


«Φωστήρες υπέρλαμπροι της Εκκλησίας Χριστού, τον κόσμον εφωτήσατε ταις διδαχαίς υμών, Πατέρες Θεόσοφοι...» (Α΄ Κάθισμα του Όρθρου της εορτής των Αγίων)



Αγαπητοί αδελφοί,
Η επί γης στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία από περάτων έως περάτων της Οικουμένης με ύμνους και ωδές πνευματικές τιμά και γεραίρει εορτίως σήμερα τα πυξία του Πνεύματος, τα άνθη τα εύοσμα του παραδείσου τα κάλλιστα, τους Τρείς Μεγίστους Φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος.
Και ψάλλει «τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας. Βασίλειον τον μέγα και τον Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τω κλεινώ Ιωάννη, τω τη γλώτταν  χρυσορρήμονι».
Η ημέρα αυτή είναι ημέρα μνήμης και εορτής της παιδείας και των Ελληνικών Γραμμάτων, και τούτο γιατί οι τρείς πεφωτισμένοι αυτοί άγιοι με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος κατενόησαν και ανέπτυξαν την μεγίστη σπουδαιότητα της Ελληνικής παιδείας δια την μόρφωση  και διαπαιδαγώγηση   των ανθρώπων.
Και πράγματι, οι Πανάγιοι της οικουμένης διδάσκαλοι κατενόησαν συνεδύασαν και συνέδεσαν σε μία εύοσμο ανθοδέσμη αρμονικά τον Ελληνισμό μετά του ζωογόνου και θεοδωρήτου Χριστιανισμού.
Ελληνισμός και Χριστιανισμός είναι  εκείνες  οι δυο πτέρυγες δια των οποίων οι κοινωνίες και τα έθνη ανέρχονται στο ύψος των υψηλών αρχών και οραματισμών και δημιουργείται αληθινή και ωραία ηθική διδασκαλία και αληθινός πολιτισμός.
Η Ελληνική παιδεία δια της θύραθεν παιδείας και επιστήμης  αναπτύσσει  την διάνοια και οξύνει και μορφώνει τον άνθρωπο, η δε χριστιανική θρησκεία ζωογονεί την καρδιά, καθαρίζει την ψυχή, και μάλιστα  παρέχει την χάρη και τη δύναμη να  πράττει ο άνθρωπος  το αγαθό, το ωραίο και  το ευάρεστο  στον Θεό.
Ο Ελληνισμός προσπαθούσε δια της  θύραθεν παιδείας  και του  ανθρωπίνου πνεύματος να ανυψώσει τον άνθρωπο μέχρι του Θεού, η δε χριστιανική θρησκεία δια του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου  του Θεού αγίασε, ανύψωσε και  έσωσε  τον άνθρωπο.
Δια τον σωτήριο δια τον άνθρωπο αυτό συνδυασμό, αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου, εν λόγοις και έργοις, οι σοφοί της Εκκλησίας διδάσκαλοι, οι πρόμαχοι της Οικουμένης, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και  Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Και επέτυχαν, οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, οι του λόγου εραστές, και έγιναν οι μέγιστοι μεταλαμπαδευτές και οι μέγιστοι διδάσκαλοι του Χριστιανικού Ελληνισμού και οι μεγάλοι ευεργέτες του Έθνους και της Οικουμένης.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι Ξενοφών, Πλάτων Αριστοτέλης και άλλοι - δια τους οποίους καυχόμαστε σαν Έλληνες - μας παρέδωσαν τα Γράμματα και τις τέχνες και όλως ιδιαιτέρως την σοφία τους, η οποία θεωρείτο μέγιστο αγαθό, «Έλληνες σοφία  ζητούσιν» λέγει ο Απόστολος Παύλος (Α΄προς Κορινθίους επιστολή Κεφ. α,22). Βεβαίως στους αρχαίους χρόνους οι άνθρωποι ευρισκόταν το σκοτάδι  της άγνοιας και το σπουδαιότερο είχαν απομακρυνθεί από τον αληθινό Θεό. «Παντού μεν είδωλα, θεοί δε εν αυτοίς ουδαμού» λέγει ο Βασίλειος  Σελευκείας.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι ζητούντες την αλήθεια, κατενόησαν το ψεύδος και την ολέθρια επίδρασή του επί των κοινωνιών και προσπάθησαν, δια του σπερματικού λόγου, να διδάξουν την αλήθεια. Παρά ταύτα, όμως, δεν μπορούσαν να οικοδομήσουν νέο, στερεό οικοδόμημα, όμως  έθεσαν τις  βάσεις και  έγινε η αρχή.
Δυστυχώς όμως  η ειδωλολατρία και η  ειδωλομανία  κατέστρεφαν  ό,τι το ωραίο, ό,τι το ευγενές. Πολλοί σοφοί, ως άσοφοι, με τις ανθρώπινες  θεωρίες και διδασκαλίες τους δίδασκαν τα  αντίθετα. Η σοφία τους ομοίαζε ωσάν ένα καλάμι, το οποίο με την ελαχίστη  πνοή  του ανέμου σπούσε.
Δια  τούτο, ο Φιλόσοφος Πλάτωνας ζητούσε «βεβαιότερό τι όχημα, ή λόγο τινά θείο», όπως με μεγαλύτερη ασφάλεια, και μάλλον χωρίς κίνδυνο, να  περάσει κάποιος την ζωή του (Πλάτ, Φαίδ.& 25).
Βεβαίως, στους Ιουδαίους ήταν γνωστός ο Θεός, ως και ο Μωσαϊκός θείος νόμος, αλλά όμως  ήταν σκιά «των μελλόντων σωθήναι». Ο Μωσαϊκός νόμος δεν ήταν τέλειος, και ως  εκ τούτου δεν μπορούσε να υψώσει τον άνθρωπο και να τον σώσει, και τούτο διότι έλειπε η χάρις και η δύναμις δια την ανακαίνιση του πεσόντος ανθρώπου.
Ο νόμος, όμως,  του Μωϋσέως,  ως  και η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων, έγιναν παιδαγωγοί εις Χριστόν, ο Οποίος Χριστός επρόκειτο να σώσει την εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενη ανθρωπότητα από την αμαρτία και να την επαναφέρει στην αρχαία  μακαριότητα.
Και «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» φως ανέτειλε εξ ουρανού στον κόσμο δια του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού. Το φως, η χάρη και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού επεσκίασε ολόκληρο την ανθρωπότητα.
Η σοφία, η γνώση και η δύναμη κατά Χριστόν αποκαλύπτονται τοις ανθρώποις, εν Χριστώ Ιησού, «εν ω εισί πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι», και ο Οποίος Ιησούς Χριστός και τον Μωσαϊκό νόμο συνεπλήρωσε, αλλά και το οικοδόμημα της Ελληνικής σοφίας ανύψωσε.
Η θεία πρόνοια, λοιπόν, προετοίμασε τα έθνη σε κατανόηση και αποδοχή της εξ αποκαλύψεως χριστιανικής θρησκείας και αλήθειας και μεταχειρίστηκε την Ελληνική θύραθεν παιδεία και την Ελληνική γλώσσα ως όργανα μετάδοσης των θείων και σωτηρίων δια τον άνθρωπο αληθειών.
Δια της Ελληνικής γλώσσας μεταδόθηκε στους απανταχού της γης διασκορπισμένους υιούς του Αδάμ η γνώση του – γνωστού στην Ιουδαία  και αγνώστου στο κλεινόν της παλλάδος Αθηνάς άστυ – Θεού, Πατρός των Φώτων.
Η χριστιανική, άρα, θρησκεία και ο Ελληνισμός δεν αντιτίθενται, ως θέλουν να ειπούν  «οι βραδείς και ανόητοι και μωροί τη καρδία», αλλά απεναντίας συμφωνούν και είναι στενά συνδεδεμένα και συμπορεύονται σε έναν κοινό σκοπό, πού είναι η πνευματική και ηθική ανύψωση του  ανθρώπου  και η ένωσή του με τον Θεό.
Και το «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου» που είπεν ο Κύριος πρό του πάθους, γίνεται πραγματικότητα.
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Αθήνα - από το βήμα του Αρείου Πάγου και μπροστά στον βωμό του αγνώστου Θεού - κήρυξε τον Χριστιανισμό, «την Καινήν Διδαχήν» και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, πρώτος των  Ελλήνων φιλοσόφων και αρχόντων πίστεψε στον αληθινό Θεό, και «γυνή ονόματι Δάμαρις και έτεροι σύν αυτοίς».
Ο σπόρος του ευαγγελίου, ο σπόρος της σωτηρίας φυτρώνει κατά πρώτο στις ψυχές των Ελλήνων και καρποφορεί και αυξάνει  προς δόξαν Θεού και σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Ούτω οι Θεοφόροι και Θεοκίνητοι Πατέρες της Εκκλησίας του Ναζωραίου Χριστού και δη και μάλιστα οι τρείς μεγάλοι φωστήρες της Οικουμένης και των Αποστόλων ομότροποι - Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος - μη φειδόμενοι κόπων και θυσιών, αγωνίστηκαν κραταιά και δυνατά, εν λόγοις και έργοις, και συνένωσαν ισχυρά και ανέπτυξαν πλουσίως την στενή και αδιάρρηκτο σχέση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού προς ωφέλεια  ολοκλήρου της ανθρωπότητας.
Αγαπητά μου παιδιά, νέοι και νέες,
Περισσότερο  από ποτέ άλλοτε σήμερα οι φωνές – οι σοφοί λόγοι, οι διδαχές αλλά και οι διαμαρτυρίες κατά των τότε ισχυρών της γης, των σοφών της Ελληνικής παιδείας και της Εκκλησίας μας Μεγάλων  Πατέρων Διδασκάλων – πρέπει να ηχούν  στις καρδιές  των διδασκόντων και διδασκομένων. Ο Μέγας Βασίλειος, ο Θεολόγος Γρηγόριος  και ο χρυσούς την γλώσσα  Ιωάννης ας γίνουν φάροι τηλαυγείς να φωτίζουν διδάσκοντας και διδασκομένους, ούτως ώστε η Ελληνική παιδεία,  δια την οποίαν  μόχθησαν, να είναι  πάντοτε πρωτοπόρα.
Αγαπητοί μου  νέοι και νέες,
Σε μία εποχή που τα πάντα ρέουν προς την αβεβαιότητα και το μέλλον σας είναι αβέβαιο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σας πρέπει, ως τα διψασμένα ελάφια, να προσφεύγετε στις καθαρές και ζωογόνες πηγές της αληθινής  σοφίας  και αρετής.
Πρέπει και εσείς, όπως οι ναύτες του Οδυσσέα έκλεισαν τα αυτιά τους σε εκείνες  τις σειρήνες, να κλείνετε και εσείς τα αυτιά σας στις σειρήνες των νέων και μωρών διδασκαλιών και θεωριών του κόσμου τούτου.
Ας μη  διαφεύγει  της προσοχής σας, αγαπητοί νέοι και νέες, ότι, βάση της ορθής παιδείας και αγωγής της νεότητας και της προόδου του λαού είναι η αμώμητή μας πίστη, η οποία είναι μητέρα πάσης αρετής.
Δεύτε, λοιπόν, μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία, με πρότυπα τους τρείς Ιεράρχες συνεχίστε τις σπουδές Σας εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου προς ευόδωση των οραματισμών σας, και πάντες ημείς, Εκκλησία  και ευσεβής λαός, «τους πανταχού θερμώς προφθάνοντας, θείους Αρχιεράρχας εγκωμιάζοντας, ούτως είπομεν, Φωστήρες υπέρλαμπροι της Εκκλησίας Χριστού, τον κόσμον εφωτήσατε, ταις διδαχαίς υμών, Πατέρες Θεόσοφοι». ΑΜΗΝ.

Ο Λ.Κ.Α.Π.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑ

Ο Φ Ω Τ Ι Σ Μ Ε Ν Ο Σ    Τ Υ Φ Λ Ο Σ
«Ἰησοῦ υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με.» (Λουκ. ιη΄ 38)
Οἱ ὧρες, οἱ μέρες καί οἱ νύχτες, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς περνοῦσαν μέσα σ’ ἕνα ἀτελείωτο σκοτάδι. Ἐκεῖνος μέ ὑπομονή κάθεται στήν ἄκρη τοῦ δρόμου μέ τήν παλάμη ἀνοιχτή καί τό χέρι ἁπλωμένο καί παρακαλεῖ τούς περαστικούς νά τόν εὐσπλαχνισθοῦν καί νά τοῦ ρίξουν κάποιο κέρμα γιά νά ἐξασφαλίσει τό καθημερινό ψωμί του. Τά χρόνια ἐκεῖνα ἡ ζωή θἆταν γεμάτη ἀπό τέτοιες σκηνές μέ ἀναπήρους ἀπό ποικίλες παθήσεις. Τό σημερινό σύστημα τῶν ὀργανωμένων κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν δέν ὑπῆρχε τότε.
Αὐτός ὅμως ὁ τυφλός τοῦ εὐαγγελίου φαίνεται ὅτι ἔχει κάποιες ἐκλεπτυσμένες καί διαφορετικές πνευματικές κεραῖες. Ἄς εἶναι τυφλός στά μάτια. Εἶναι ὅμως φωτισμένος στήν ψυχή, ἔχει καθαρό νοῦ καί δέχεται μέ ἀνοιχτή καρδιά τά μηνύματα ἀπό τόν οὐρανό.
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στόν τόπο του καί τό ἄκουσμα τῆς παρουσίας τοῦ πλήθους τόν ὁδηγοῦν νά ζητήσει καί νά μάθει τί συμβαίνει γύρω του. Πληροφορεῖται, λοιπόν, ὅτι περνᾶ ἀπό ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ. Τότε δέ ζήτησε οὔτε ἐξηγήσεις οὔτε ἄλλες πληροφορίες. Ἦταν τυφλός, ἐστερημένος τοῦ φυσικοῦ φωτός. Ἦταν ὅμως στολισμένος μέ μιά ὁλόφωτη ψυχή. Ὁ τυφλός κραυγάζει μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του καί τό ὕψος τῆς φωνῆς του. «Ἰησοῦ υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Ἡ σύντομη αὐτή παρακλητική προσευχή βγαίνει ἀπό τά βάθη τοῦ εἶναί του. Γίνεται μέ ὅλη τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος εἶναι σέ θέση νά τόν βοηθήσει. Δέ ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό οἰκονομική βοήθεια. Ζητᾶ ἔλεος, ζητᾶ χάρη, ζητᾶ θεραπεία καί ἱκετεύει, παρακαλεῖ καί δέεται μέ ταπείνωση καί δημόσια ὁμολογία.
Ὅσοι προχωροῦσαν μπροστά ἀπό τό πλῆθος τόν παρατηροῦν, τόν ἐπιπλήττουν καί προσπαθοῦν νά τοῦ ἐπιβάλουν σιωπή. Ἐκεῖνος ὅμως ἐπιμένει. Φωνάζει πιό δυνατά καί πιό πειστικά. «υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με.» Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι «τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω» (Ἰωαν. στ΄ 37) καί «πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ. ζ΄ 8) διατάσσει νά τόν ὁδηγήσουν κοντά του.
Ἀφοῦ δέ πλησίασε ὁ τυφλός, ὁ Κύριος τόν ἐρωτᾶ: «τί σοι θέλεις ποιήσω;» Τί ζητᾶς νά κάμω σ΄ ἐσένα; Ὁ τυφλός ὑποβάλλει τό αἴτημά του. «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Χωρίς περιστροφές ζητᾶ ἀπό τόν Κύριο τό φῶς του. Μέ τή λέξη «Κύριος» ὁμολογεῖ τήν πίστη του στή θεότητά του. Μέ τή λέξη «υἱέ Δαυίδ» τόν ἀναγνωρίζει ὡς τό γνήσιο Μεσσία, ὡς τόν ἀπόγονο τοῦ Δαυίδ.
Ὁ Κύριος ἔρχεται τώρα καί ἐπιβραβεύει τήν πίστη καί προβάλλει τήν ὁμολογία τοῦ τυφλοῦ στά μάτια, ἀλλά φωτισμένου πνευματικά. «ἀνάβλεψον» Λάβε τό φῶς σου. «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ἡ πίστη σου σέ ἔσωσε. Ἀμέσως ὁ τυφλός ἀπέκτησε φῶς στά μάτια καί ἀκολούθησε τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ δοξολογία στό Θεό. Τότε ὅλος ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος τόν εἶδε, δοξολογοῦσε τόν Θεό.
Ἐπειδή κάποιος τυφλός γνώρισε τόν Κύριο καί ἔλαβε φυσικό φῶς, ὁ κόσμος καί ὁ τυφλός μαζί δοξολόγησαν τόν Θεό. Ὅταν, λοιπόν, κάποιος ζεῖ στό σκοτάδι τῆς πλάνης, στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας κάθε εἴδους καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν ἐπισκιάσει καί βρεῖ τό δρόμο του, πόσο πρέπει ὅλοι ἐμεῖς νά χαιρόμεθα καί νά δοξολογοῦμε καί νά ὑμνοῦμε τόν Τριαδικό Θεό; Ἀμήν!

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΛΕΠΡΩΝ-Έν παντί ευχαριστείτε....




πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Κονισπολιάτη
Ενορία Υπερ.Θεοτόκου Μεσοχωριτίσσης Δουκάδων-Κέρκυρα
Και ενώ εισήρχετο εις τινά κώμην, απήντησαν αυτόν δέκα άνθρωποι λεπροί, οίτινες εστάθησαν μακρόθεν,

. και αυτοί ύψωσαν φωνήν, λέγοντες• Ιησού, Επιστάτα, ελέησον ημάς.
. Και ιδών είπε προς αυτούς• Υπάγετε και δείξατε εαυτούς εις τους ιερείς. Και ενώ, επορεύοντο, εκαθαρίσθησαν.
 Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιατρεύθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν,
. και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν• και αυτός ήτο Σαμαρείτης.
. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε• Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;
. Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος;
. Και είπε προς αυτόν• Σηκωθείς ύπαγε• η πίστις σου σε έσωσεν.                                                  
Θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λίγο από το μεγαλείο αυτής της πράξης,την οποία πολλές φορές προσπερνάμε,δηλαδή την ευχαριστία προς τον Κύριο.Ο Χριστός θεράπευσε πολλούς ασθενείς λίγοι όμως Τον ευχαρίστησαν.Είδαμε ότι από τους δέκα λεπρούς ένας γύρισε να ευχαρηστήσει.Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσουμε ότι στις μέρες μας έχουν λιγοστέψει οι άνθρωποι που ευχαριστούν τον Θεό.«Εν παντί ευχαριστείτε,τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού είς υμάς»(1 Θες.5,18).Έτσι μας διδάσκει ο Απ.Παύλος,έτσι μας διδάσκει η Αγ.Γραφή.Αλλά όσο απλό και αν φαίνεται ,τόσο δύσκολο είναι στην εφαρμογή του.Η ευχαριστία που πρέπει να δίνουμε στον Κύριο είναι μια από τις πιο σημαντικές πράξεις στη ζωή των χριστιανών.Πολλοί ξέρουν πόσο σημαντική είναι η προσευχή αλλά λίγοι προσεύχονται κάθε μέρα.Πολλοί ξέρουν ότι το να ευχαριστείς το Θεό είναι σημαντικό,λίγοι όμως το κάνουν.Γιατί άραγε δε θέλουν οι άνθρωποι να ευχαριστήσουν το Θεό;Μια από τις απαντήσεις είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο μεγάλη είναι η ωφέλεια της ευχαριστίας.Οι άνθρωποι ξέρουν να ζητούν από το Θεό,αλλά ξεχνούν να τον ευχαριστήσουν.Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δέκα λεπροί.Ζήτησαν έλεος αλλά ξέχασαν να ευχαριστήσουν
Πολλές φορές ο Κύριος δεν δίδει άφθονα τα ελέη Του ακριβώς επειδή οι άνθρωποι είναι αχάριστοι και πιστεύουν ότι δικαιούνται πολλά.Αυτό κλείνει τη θύρα του ελέους του Θεου.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δυό οικογένειες με την ίδια υλική κατάσταση και τα ίδια υλικά αγαθά.Η μία ευχαριστεί το Θεό και οι άλλοι όχι.Η οικογένεια που ξέρει να ευχαριστεί το Θεό είναι μια οικογένεια ευλογημένη.Τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά ξέρουν ότι ο Θεός είναι Εκείνος που φροντίζει την οικογένεια,βλέποντας παντού τα σημάδια της θεικής αγάπης.Σε κάθε χαρά στο σπιτικό τους αισθάνονται το χέρι του Θεού.Κάθε λύπη που έρχεται στο σπιτικό τους  την δέχονται ως δοκιμασία από το Θεό,την δέχονται ως θέλημα του Θεού.
Η οικογένεια που δεν ξέρει να ευχαριστεί το Θεό είναι μια οικογένεια που ασθενεί.Αν και τα μέλη της μπορεί και να εκκλησιάζονται,η πίστη τους είναι ψυχρή.Ζουν σαν η σχέση τους με το Θεό να αρχίζει μετά θάνατον.Τους συμβαίνει κάτι κακό;.Τους πιάνει απελπισία.Δεν έχουν υπομονή,γίνονται νευρικοί.Τους πάνε όλα καλά;Τους φαίνεται φυσιολογικό και το αποδίδουν στον εαυτό τους.Αυτό σκοτίζει τον νου τους και δεν μπορούν να δουν το χέρι του Θεού.Χαίρονται που είχαν τύχη,χαίρονται που τους βοήθησαν οι συμπτώσεις,που η μοίρα ήταν καλή μαζί τους.
Ω,πόσοι πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας λατρεύουν αυτήν τη θεά που λέγεται τύχη,συμπτωση,μοίρα.Κλείνουν τα μάτια και δεν βλέπουν την θεία επέμβαση.
‘Ισως κάποιο να πουν γιατί να ευχαριστούμε το Θεό.Επαναλαμβάνω την απάντηση του Απ.Παύλου«εν παντί ευχαριστείτε,τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού είς υμάς»Πρέπει να ευχαρίστουμε κυρίως όταν όλα πάνε καλά ,αλλά και όταν περνάμε κάποια δοκιμασία,γνωρίζοντας ότι ο Θεός μας ενισχύει.
Πάλι ο Απ.Παύλος μας λέει«έστι δε πορισμός μέγας η ευσεβία μετά αυταρκείας.Ουδέν γάρ εισηνέγκαμεν είς τον κόσμον,δήλον ότι ουδέ εξενεγκείν τι δυνάμεθα,έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα»(Α.Τιμ.στ,6-8).Ονομάζει την πίστη μέγα κέρδος.Αυτό το γνωρίζουμε.Αλλά ο Απ.Παύλος προσθέτει ότι είναι έτσι μόνο όταν ευχαριστούμε και για το λίγο που έχουμε.
Αυτή η προσθήκη είναι πολύ σημαντική.Πόσοι από εμάς είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε;Οι άνθρωποι σήμερα ζουν σαν να μην έχουν ακούσει τον λόγο που λέει: ‘’να είσαι ευχαριστημένος μ’αυτά που έχεις’’.Σαν ο διάβολος να τους ψυθιρίζει στο αυτί:’’Προσπαθήστε να αποκτήσετε όσο πιο πολλά’’Έτσι όμως οι άνθρωποι απομακρύνονται από τον δρόμο που οδηγεί προς τη Βασιλεία των Ουρανών.Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με ότι έχουμε .Πάντα θέλουμε να έχουμε πιο πολύ.Και όταν τα αποκτούμε θέλουμε κι άλλα.Προσπαθούμε μια ολόκληρη ζωή να έχουμε όσο πιο πολλά μπορούμε για να καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι δεν είχαμε χρόνο να τα χαρούμε.
«Τα γάρ πάντα δι’υμάς,ίνα η χάρις πλεονάσασα διά των πλειόνων την ευχαριστίαν περισσεύση είς την δόξαν του Θεού»(Β.Κορ.4,15)μας λέγει η Αγ.Γραφή.Ναι,και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά είναι για εμάς ,εάν ξέρουμε να ευχαριστήσουμε για αυτά.Επειδή βλέποντας ότι ο Θεός δείχνει σε εμάς το έλεος Του,η πίστη μας αυξάνει και η πνευματική μας βιοτή φτάνει σε υψηλότερα σημεία.
«Ότι πάν κτίσμα Θεού καλόν,και ουδέν απόβλητον μετά ευχαριστίας λαμβανόμενον»(Α.Τιμ.4,4)μας λέγει πάλι ο Απ.ΠαύλοςΑυτός ο λόγος είναι λίγο πιο βαρύς επειδή οι άνθρωποι πολλές φορές ευχαριστούν τον Θεο για πράγματα τα οποία δεν Του είναι ευάρεστα..Υπάρχουν ας πούμε άνθρωποι που τρώνε μέχρι σκασμού και ευχαριστούν τον Θεό ‘’για τα πάντα’’.Αλλά τους φτωχούς ούτε που τους σκέφτονται.Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε,αλλά ούτε που τους νοιάζει.Σ’αυτήν την περίπτωση η ευχαριστία τους αντί να ανεβεί ως θυμίαμα ενώπιον του Θεού,σκορπίζει άσχήμια.Εαν διαβάσουμε το Ευαγγέλιο θα δούμε ότι ο Κύριος όχι μόνο ευχαριστεί τον Ουράνιο Πατέρα,αλλά να Τον ευχαριστεί πριν δει τους καπους της προσευχής Του.Όπως στην ανάσταση του Λαζάρου,όπου ο Χριστός ευχαριστεί τον Πατέρα πριν ακόμη ο Λάζαρος να αναστηθεί.Έτσι και εμείς πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό πριν ακόμη δώσει απάντηση στο αίτημά μας.Να πιστεύουμε ότι εάν αυτό που ζητούμε είναι προς ψυχική ωφέλεια ο Θεός θα μας το δώσει.Εαν δεν μας το δώσει ας Τον ευχαριστήσουμε έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημά Του.
Να ξέρουμε ότι αυτή η ιερή ευχαριστία μαθαίνεται σιγά-σιγά.Στην αρχή ας ευχαριστούμε το Θεό μόνο για κάποιες στιγμές,όταν δεχόμαστε κάποιο αγαθό.Επειτα ας Τον ευχαριστούμε όλο και πιο συχνά,μέχρι να γίνει μια ευλογημένη συνήθεια.Ειναι πολύ καλό εάν η πρώτη σκέψη μας όταν λαβαίνουμε μια καλή είδηση να είναι η ευχαριστία προς τον Κύριο.Μας ευεργέτησε κάποιος;.Να ευχαριστούμε το Θεό,την Παναγία,τους αγίους μας.
Θα ρωτήσει κάποιος.Σε μια ζωή που έχει τόσες δυστυχίες και δυσκολίες,γιατί να ευχαριστήσουμε το Θεό;Η απάντηση είναι:''όσο μεγάλες δυσκολίες και αν έχουμε στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί λόγοι για να Τον ευχαριστούμε''.
Να ευχαριστούμε το Θεό που ήρθαμε στον κόσμο.Όχι μόνο τους σαρκικούς γονείς,αλλά και τον ουράνιο Πατέρα
Να ευχαριστούμε το Θεό που μας καλεί εις την Βασιλεία των Ουρανών που μας δίνει δύναμη να νικάμε τα πάθη μας.
Να ευχαριστούμε τον γλυκύτατο Ιησού που σταυρωθηκε για την δική μας σωτηρία.''Κύριε δεν είμαστε άξιοι της αγάπης που μας έδειξες.Δέξου σε παρακαλώ την ταπεινή μας ευχαριστία''Έτσι πρέπει να προσευχόμαστε κάθε μέρα.
Να ευχαριστούμε το Θεό για το ότι βλέπουμε,για το ότι ακούμε,για το ότι είμαστε αρτιμελείς
Να ευχαριστούμε το Θεό για την αγάπη Του,για το ότι γνωρίσαμε την ορθή πίστη,για το ότι μας έστειλε έναν φύλακα-άγγελο για να μας προστατεύει.
Να Τον ευχαριστούμε που μας έκανε υιούς της Υπερευλογημένης Θεοτόκου
Να ευχαριστούμε το Θεό για τις ευεργεσίες Του και για όσα έκανε για το καλό μας
Αυτή η ευχαριστία να μην είναι μόνο ένας ξερός λόγος,να μην τη λέμε μόνο με τα χείλη,αλλά να βγει στην επιφάνεια σαν ένα ηφαίστειο αναβλύζει από τις καρδιές μας 


http://proskynitis.blogspot.com/

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

KYΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Γαλιλαία


Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος  Γλυκῶν Νερῶν


«Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα
καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».


Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ἀδελφοί μου, προλέγει ὅτι μέσα στὸ βαθύτατο σκοτάδι τῆς ἐποχῆς πρὸ τοῦ Κυρίου ἔμελλε νὰ ἀνατείλη μεγάλο καὶ θαυμάσιο φῶς. Καὶ πράγματι μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου ἀνατέλλει μία νέα φωτεινὴ πραγματικότητα, ἕνας χρυσοπόρφυρος ἥλιος, γιατί στὸ πρόσωπό Του καὶ ἡ προφητεία αὐτὴ ἐκπληρώνεται. Ἦλθε στὸν κόσμο καὶ προφητικὰ ἀπὸ τὸν πρεσβύτη Συμεὼν χαρακτηρίσθηκε «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν». Τὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας θὰ διαλυθῆ καὶ τὸ ἀποκαλυπτικὸ φῶς θὰ ἐγκατασταθῆ μονίμως στὴ γῆ, γιὰ νὰ φωτίζη κάθε ἄνθρωπο ποὺ θὰ ἤθελε νὰ τὸ ἀντικρύση. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης διατυπώνει αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια: «Ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ἰωάν. 1, 17). Ὁ ἱερὸς Ὑμνωδὸς ἀναφωνεῖ: «ἐπεφάνης σήμερον τῇ οἰκουμένῃ καὶ τὸ φῶς Σου Κύριε ἐσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς, ἦλθες,  ἐφάνης τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον (Κοντάκιον ἑορτῆς Θεοφανείων). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τοῦτο τὸ φῶς τὸ θεωρεῖ χάρη καὶ γιὰ αὐτὸ γράφει «ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» (Πρὸς Τίτον 2-11). Τοῦτο τὸ φῶς, τούτη ἡ χάρις, ἡ θεία χάρις, εἶναι ἡ εὔσπλαγχνη εὔνοια τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία δωρίζει στὸν ἄνθρωπο τὰ χαρίσματά Του. Συνεπῶς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἡ χάρις Του, εἶναι δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ παρέχεται «ἐν Τριάδι παρὰ Πατρὸς δι᾿ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (Ι. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου καθολικῆς Ἐκκλησίας Α´, Ἀθήνα, σ. 400). Εἶναι δὲ δῶρον-δωρεά, γιατί δίνεται πλουσιοπάροχα ἀπὸ τὸν Κύριο, ὄχι γιὰ τὴν τυχὸν ἀξιομισθία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ δωρεοδότης εἶναι χάρις καὶ φῶς καὶ σωτηρία. Ἃς μὴ λησμονοῦμε δὲ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ἂν πράξη «πάντα τὰ διαταχθέντα», δὲν παύει νὰ εἶναι «δοῦλος ἀχρεῖος» καὶ νὰ ἔχη πράξει «ὃ ὤφειλε ποιῆσαι» (Λουκ. 17, 10).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πολλὰ ἀπὸ τὰ μεγάλα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος πρόβαλλαν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς σωτῆρες τοῦ κόσμου. Ὅμως παρῆλθαν καὶ αὐτοὶ καὶ οἱ ἰδέες τους. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ πλησίον τοῦ Χριστοῦ ἢ νὰ ἀναμετρηθῆ μὲ τὸ αἰώνιο φῶς Του καὶ τὴν διδασκαλία Του. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἵδρυσε ἐπὶ γῆς τὴν Ἐκκλησία Του καὶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας Του παραμένει διαρκῶς στὸν κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ «Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ δῶρο καὶ τὸ μέσον τῆς σωτηρίας. Ὁ Θεὸς θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» καὶ τοὺς προσφέρει ὡς δῶρο τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἀλλὰ καὶ τὸ μέσον ποὺ τοὺς χρειάζεται γι᾿αὐτὸ τὸ σκοπό, ποὺ εἶναι τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὁ Χριστὸς «φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθε» (Ἰωάν. 12,46). Ἀλλὰ παρὰ ταῦτα ἀπαισιόδοξη εἶναι ἡ εἰκόνα καὶ τῆς ἐποχῆς μας, τόσον ὥστε ὁ Κύριος εἶπεν: «Τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς» (Ἰωάν. 3-19). Ἡ ζωὴ τῆς ἀρνήσεως, ἡ ζωὴ τῆς φαυλότητος καὶ τῆς ἀδικίας, τὸ μῖσος καὶ ἡ ἔχθρα, ἡ πεισματικὴ παραμονὴ μέσα στὴν ἁμαρτία, ἡ ἀπουσία τῆς φιλοθεΐας ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὸ σκότος καὶ τὴ σκιὰ τοῦ θανάτου. Καὶ ὁ «περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει. Ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε (Ἰωάν. 12,35). 
Ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρεται ἐπίσης στὴν ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσεως τοῦ Θεανθρώπου καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ κηρύγματός Του ποὺ ἦταν καὶ εἶναι «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Μὲ τὴν ὑπόδειξη αὐτὴ ὁ Θεὸς κάνει διάλογο, συνεχίζει τὸ διάλογο ποὺ εἶχε μὲ τὸν Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο. Μετάνοια κήρυτταν καὶ οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ Προφητάναξ Δαυὶδ εἶναι ἀνήσυχος καὶ κραυγάζει «διεφθάρησαν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν, οὐκ ἐστὶ ποιῶν χρηστότητα ἕως ἑνός· πάντες ἐξέκλινον ἅμα ἠχρειώσθησαν» (ψαλμ. 13, 1-3). Δηλαδή, εἶναι διεφθαρμένοι καὶ μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἀδιόρθωτη διαγωγή τους ἔγιναν μισητοὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Τόσο πολὺ διαδόθηκε τὸ κακό, ὥστε δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ πράττη τὸ ἀγαθό, δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Ἀλλοίμονο, ὅλοι ἐξετράπησαν ἀπὸ τὴν εὐθεῖα ὁδό, κατήντησαν ἀχρεῖοι καὶ διεφθαρμένοι. Σκοτάδι καὶ σκιὰ θανάτου βλέπει στὴ ζωὴ τῶν συγχρόνων του καὶ ὁ προφήτης Ὠσηὲ καὶ περιγράφοντας τὴν ἀνομία τους λέγει «οὐκ ἔστιν ἀλήθεια οὐδὲ ἔλεος, οὐδὲ ἐπίγνωσις Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἄρα καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γῆς καὶ αἵματα ἐφ᾿ αἵμασι σμίγουσι» (Ὠσηὲ 4, 1-2) δηλαδή, ἀκούσατε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, γιατί θὰ δικάση καὶ θὰ τιμωρήση ὁ Κύριος τοὺς κατοίκους τῆς χώρας αὐτῆς, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει μεταξύ τους ἀλήθεια, οὔτε εὐσπλαγχνία, οὔτε γνώση καὶ σεβασμὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀντιθέτως, πλημμύρισε ὁ κόσμος σας ἀπὸ κατάρες καὶ ψεύδη, φόνους, κλοπές, μοιχεῖες καὶ χύνονται συνεχῶς αἵματα καὶ ἀνακατεύονται τὸ ἕνα μὲ τὸ ἄλλο. Ἡ πρόταση καὶ σήμερα λοιπὸν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «Μετανοεῖτε» καὶ μακαρίζει ὅποιον «οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὀδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν (ψαλμ. 1). Δηλαδή, εἶναι πανευτυχὴς καὶ μακάριος ἐκεῖνος ποὺ δὲν πῆγε ποτὲ σὲ συνέδριο καὶ σύσκεψη ἀσεβῶν καὶ δὲν στάθηκε σὲ δρόμο ἁμαρτωλῶν καὶ δὲν κάθισε ἐκεῖ ὅπου ἐπιμένουν χωρὶς μετάνοια νὰ παραμένουν διαφθαρμένοι ἄνθρωποι καὶ φθοροποιοί. Ἡ μετάνοια εἶναι ὁ ἀσφαλὴς δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ ὅταν ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρη τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐννοεῖ τὸν Κύριον καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του, διότι ὅπου εἶναι ὁ βασιλεύς, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ βασιλεία. Ἡ μετάνοια ζωοποιεῖ καὶ χαριτώνει καὶ ποτὲ δὲν τελειώνει. Ἡ μετάνοια εἶναι ὥρα χάριτος, εἶναι δῶρο ποὺ προσφέρεται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ διατηρεῖ τὴν χάρη καὶ τὸ «φῶς τὸ ἀληθινό» στὴν ψυχή μας. Καὶ λέγοντας μετάνοια δὲν ἐννοοῦμε μία τυπικὴ ἐξομολόγηση ἀλλὰ μία ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγὴ ζωῆς. Θέλεις, ἀδελφέ, νὰ φορέσης τὴν φορεσιὰ τῆς μετανοίας; Μὴν πᾶς σὲ οἴκους μόδας ἢ σὲ καταστήματα ἐνδύσεως. Ἀγάπησε τὴν ταπείνωση, γιατί αὐτὴ εἶναι «στολὴ Θεότητος».
Κύριε, μεταμόρφωσε τὸ σῶμα μου, θεράπευσε τὴν ψυχή μου. Θέωσε μὲ τὴ χάρη Σου «τὴν Σωτήριον πᾶσιν ἀνθρώποις» τὴν ὕπαρξή μου. Ἀμήν.

imml.gr

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Λόγος εις τα Θεοφάνεια(Φώτα) 6 Ιανουαρίου


 
 
Εορτάζει σήμερα η αγία μας Εκκλησία την μεγάλη εορτή των Θεοφανίων, δηλαδή της Βαπτίσεως του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη. Και ονομάζεται Θεοφάνεια τούτο το γεγονός, διότι φανερώνεται στον κόσμο ο Τριαδικός Θεός και η παρουσία του Χριστού επί της γης, με σκοπό την σωτηρία των ανθρώπων. Με τη Γέννηση του Χριστού έχουμε την απαρχή της παρουσίας του Θεού επί της γης, με τα Θεοφάνια όμως γίνεται η φανέρωση της παρουσίας Του και μετά τη Βάπτιση αρχίζει ουσιαστικά το σωτήριο έργο και η διδασκαλία του Χριστού.
Έρχεται ο Ιησούς στον Ιορδάνη, εκεί που ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κήρυττε μετάνοια και βάπτιζε το λαό, και του ζητά να βαπτίσει και τον ίδιο. Εκείνος όμως τον εμπόδιζε, λέγοντάς Του ότι ο ίδιος είχε ανάγκη από το βάπτισμα του Θεανθρώπου. Τότε ο Ιησούς του απάντησε ότι έτσι πρέπει να γίνει, και να μη φέρει αντιρρήσεις. Και τούτο, για να φανερωθεί στη συνέχεια η θεότητα του Ιησού. Υποχώρησε ο Ιωάννης, και μόλις ο Χριστός βαπτίστηκε, “ευθύς ανέβη από του ύδατος”, και ο Ιορδάνης “εστράφη εις τα οπίσω”, δείχνοντας με το θαύμα αυτό ότι όντως ο Χριστός ως μόνος αναμάρτητος δεν είχε ανάγκη το βάπτισμα της μετανοίας, ούτε τον συμβολικό εξαγνισμό του ύδατος. Παράλληλα, άνοιξαν οι ουρανοί και το Πνεύμα του Θεού, “εν είδει περιστεράς”, ήλθε επάνω από τον Χριστό, και ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που έλεγε “ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ώ ηυδόκησα”.
Αυτή η φωνή του Θεού, έχει διπλό περιεχόμενο. Δηλώνει καταρχήν ότι όντως ο Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, που σαρκώθηκε, δίδαξε, έπαθε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, “υπέρ της του κόσμου σωτηρίας”. Είναι ο Υιός του Θεού, στον οποίο το Πνεύμα του Θεού αναπαύεται, το Πνεύμα της αληθείας και της ειρήνης. Και δεύτερον ότι είναι ο Υιός του Θεού, στον οποίο ο Πατέρας “ευδόκησε”, δηλαδή συγκατατέθηκε με χαρά στο να πραγματώσει το έργο της σωτηρίας.
Πρώτη φορά ακούμε τη λέξη αυτή στη Γέννηση του Χριστού, όταν οι άγγελοι ψάλλουν το “Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία”, δηλαδή χαρά και ευφροσύνη για τους ανθρώπους, και απαλλαγή από τη θλίψη και την απελπισία. Σήμερα ο ίδιος ο Θεός Πατήρ δηλώνει ότι ευφραίνεται, διότι φανερώνεται επίσημα πλέον η παρουσία του μονογενούς του Υιού στη γη, και γίνεται πράξη η ελπίδα όλου του κόσμου. Ο Χριστός βαπτίζεται στον Ιορδάνη, και ταυτόχρονα τελειώνει το βάπτισμα του Ιωάννη, που ήταν βάπτισμα μετανοίας και αφέσεως αμαρτιών, και αρχίζει η περίοδος της χάριτος του Θεού, της αποκαταστάσεως της αγάπης στις καρδιές των ανθρώπων, του βαπτίσματος εν Αγίω Πνεύματι.
Αυτά είναι και τα στάδια που οφείλει να ακολουθήσει η προσωπική μας πνευματική ζωή. Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η πνευματική μας αναγέννηση με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει εγκλωβισμένος από το σκοτάδι της αμαρτίας και των προσωπικών του παθών, είναι αδύνατο να προσεγγίσει και να κατανοήσει τον Θεό. Χρειάζεται επομένως η μετάνοια, η αλλαγή δηλαδή του τρόπου με τον οποίο σκεπτόμαστε και στη συνέχεια η εξομολόγηση και η συγγνώμη. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός, όταν αμέσως μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη άρχισε το δημόσιο κήρυγμά Του, χρησιμοποίησε τα ίδια ακριβώς λόγια του Ιωάννη του Βαπτιστή: “Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των Ουρανών”[1]. Μέσα πάλι από τα Ευαγγέλια βλέπουμε ότι ενώ δεν κατέκρινε τον αμαρτωλό, έδινε προτεραιότητα στη μετάνοια, στην επιστροφή του ανθρώπου κοντά στον Θεό, στην απαλλαγή του από την αμαρτία, στην πνευματική του μεταστροφή και μεταμόρφωση. Αλλά και κατά την Ανάληψή Του, λέει στους αγίους Αποστόλους να κηρύξουν την μετάνοια σε όλα τα έθνη[2].
Την ίδια προτροπή κάνει διαχρονικά σε όλους μας, σε όσους επιθυμούν ειλικρινά να Τον ακολουθήσουν, να Τον ενστερνιστούν, να Τον συμπεριλάβουν στη ζωή τους, να γίνουν μέτοχοι του σώματός Του και κοινωνοί της ζωοποιού χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Ο ρόλος μας δεν είναι να παραμείνουμε απλοί θεατές του θαύματος, αλλά μέτοχοι του Βαπτίσματος, του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του. Να αφήσουμε σε δεύτερη μοίρα τα βιοτικά, χωρίς βέβαια να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τα απαραίτητα, αλλά και χωρίς να τα θεωρούμε ως το βασικό σκοπό της ύπαρξής μας. Να βάλουμε “αρχή μετανοίας” στη ζωή μας, και να αναζητήσουμε στην καθημερινότητά μας την παρουσία Του και την ευλογία Του, που έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τη ζωή μας.
Τότε μόνον θα έχουν αξία οι εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου, που ξεκινά από τα Χριστούγεννα και τελειώνει σήμερα, όταν έστω και λίγο αγγίξουν την ψυχή μας, όταν για την αγάπη του Θεού αποφασίσουμε να αναγεννηθούμε πνευματικά, όταν από αδιάφοροι θεατές γίνουμε γνήσιοι μαθητές του Χριστού. 
 
________________
[1]. Βλ. Ματθ. 4, 17. Μαρκ. 1, 15.
[2]. Βλ.. Λουκ. 24, 47.


Πρωτότυπο κείμενο από Απλά & Ορθόδοξα - π. Χερουβείμ Βελέτζας: http://xerouveim.blogspot.com/2010/01/6-1-10.html#ixzz19yYaW2kf

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ: Οι δύο φωνές


"Φωνή Κυρίου επί των υδάτων"
"Φωνή βοώντος εν τη ερήμω"

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της εορτής των Επιφανείων,αγαπητοί αδελφοί, είναι η φωνή, η βοή,το ξέσπασμα,η αφύπνιση, η επιφάνεια, η δόξα.  Από λαμπρής δεσποτικής εορτής,της εορτής των χριστουγέννων, συμπορευόμαστε και εμείς νοερά με τις αγγελικές δυνάμεις σε γιορτή λαμπρότερη και ενδοξότερη κατά τον ιερό υμνωδό: την εορτή των Θεοφανείων. Θεοφάνεια δίχως φωνές και εκφράσεις πανηγυρικές δεν νοούνται και γι'αυτό προνόησε λειτουργικά και ποιμαντικά η μητέρα Εκκλησία, με τους θαυμάσιους ύμνους και τις λαμπρές λειτουργικές της εκφράσεις( την ακολουθία του αγιασμού,τις λιτανείες κλπ).
Επί του θέματος, αδελφοί, κατα την εορτή των Θεοφανείων μας απασχολούν και μας αφυπνίζουν δύο μεγάλες φωνές. Πολλές οι φωνές στην πολυ-φωνική και "πολυπολιτισμική" μας κοινωνία.  Άλλες φωνές σειρήνες-όπως λέγανε οι παλιοί-φωνές πειρασμικές,διαφημιστικές,φωνές προωθητικές συμφερόντων και ποικίλλων φιλοσοφιών που επιζητούν την προσοχή αλλά και την σύνταξη,τον μετασχηματισμό του ανθρώπου σε άνθρωπο της ομάδας, σε άνθρωπο ενταγμενο,πειθήνιο,ομαδικό,θιασώτη,φανατικό, σε άνθρωπο απρόσωπη μονάδα-άτομο ενταγμένο και "κοινωνικο". Επίσης φωνές με άλλο επίκεντρο σεισμού,φωνές γνήσιας ή πλαστής διαμαρτυρίας,αγανάκτησης,φωνές που επιχειρούν να σκεπάσουν άλλες φωνές και φωνές πρόκλησης του ενδιαφέροντος των πολλών, φωνές που προσπαθούν να εισακουστούν,ώστε οι εκφραστές τους να επιβιώσουν, να διαφοροποιηθούν,να αποκτήσουν ίσως κοινωνική και κάθε άλλου είδους υπόσταση. Γιατί, παραδεχόμαστε ως άνθρωποι και συνηθιζουμε να λέμε πώς όποιος φωνάζει δυνατότερα εκείνος και εισακούεται,κυριαρχεί,επιβάλλεται,ζει υπεράνω όλων.
Μέσα σ'αυτόν λοιπόν τον πολυφωνικό ορυμαγδό έρχονται και πάλι όπως κάθε χρόνο,όπως κάθε χρονική στιγμή, όπως κάθε ώρα συναίσθησης και αναζήτησης δύο ισχυρές φωνές με κοινό προβολέα το Παράκλητο Πνεύμα. Η μία είναι φωνή προδρομική, φωνή προετοιμασίας,φωνη κύρηκα , φωνή κάποιου που φωνάζει στην ερημιά των ανθρώπινων ψυχών (φωνήβοώντος εν τη ερήμω): Η φωνή του Προδρόμου Ιωάννη. Η άλλη είναι φωνή εκ των ουρανών, φωνή αιώνιας πρόσκλησης, φωνή που καλεί στην ζωή, "φωνή Κυρίου επί των υδάτων" , που μας προσκαλεί να λάβουμε πνεύμα άγιο,πνεύμα ζωής και σοφίας,πνεύμα φόβου Θεού του επιφανέντος Χριστού!
Η φωνή του Προδρόμου είναι φωνή κάποιου που βοά στην ερημιά: Ετοιμάστε την οδό του Κυρίου, κάντε ευθεία την οδό που θα περάσει,ισιώστε τους δρόμους της ψυχής σας,προετοιμαστείτε για να σκηνώσει μεσα σας ο Νυμφίος ο ερχόμενος, ο σωτήρας και ο ερώμενος, το εφετόν και το ποθούμενον, ο λυτρωτής Χριστός. Είναι φωνή προετοιμασίας, είναι φωνή παράκλησης δηλ παρηγοριάς. Είναι φωνή που γεμίζει χαρά τις ψυχές των ταπεινών. Είναι φωνή που προκαλεί φόβο και σύγχυση στον κόσμο της ανομίας τον οποίο και ελέγχει. Είναι φωνή που οι Ηρώδεις κάθε εποχής θα προσπαθήσουν να καταπνίξουν με όλα τα σατανικά μέσα που διαθέτουν, ωστόσο αυτή η φωνή θα ξεπεράσει κάθε κοσμικό εμπόδιο και θα γίνει ευαγγέλιο,φωνή χαρμόσυνης είδησης δηλαδή που θα νικήσει τις βοές και τις φωνές του κόσμου.
Φωνή Κυρίου επί των υδάτων είναι η άλλη. Είναι η φωνή που μαρτυρεί τον Υιό αγαπητό και μονογενή και επισφραγίζει την φανέρωση του Τριαδικού Θεού στον Ιορδάνη. Είναι η ίδια φωνή που μίλησε στα στήθη των προφητών, που ως "φωνή αύρας λεπτής", γεμάτη πραότητα και οικειότητα και αγάπη, μίλησε κάποτε στον Ηλία. Είναι όμως και φωνή-βροντή που έρχεται να διασκεδάσει τα νέφη της αμαρτίας, που έρχεται να εγκαινίσει τον νέο κόσμο,τον κόσμο της βασιλείας του Θεού,τον κόσμο της Εκκλησίας. Σε όλους εμάς που ψάχνουμε σοφία,ζωή,επιστροφή μετάνοιας,σκοπό και νόημα ύπαρξης έρχεται αυτή φωνή και από τον Ιορδάνη να μας προσφέρει αφειδώς το άγιο Πνεύμα, την αγιοπνευματική, την εκκλησιαστική και μυστηριακή ζωή, την ζωή κοινωνίας με τον Θεό, ως απάντηση σε όλα τα ερωτήματα.
Αγαπητοί μου αδελφοί, άραγε αυτή η φωνή μέσα στην τόση βαβούρα, μέσα σ'αυτή την πολυφωνία μηνυμάτων και κηρυγμάτων γίνεται ακουστή; Έχουμε τα πνευματικά κριτήρια και αισθητήρια να την νιώσουμε, να την "ακούσουμε", να την συναισθανθούμε,να την αποδεκτούμε. Μπορεί αυτή η φωνή να γίνει η πρόσκληση και η αφύπνιση μας προς την αληθινή ζωή και αιώνια αλήθεια; Είναι οι ψυχές μας ευαισθητοποιημένες και δεκτικές στα θεϊκά μηνύματα; Αδελφοί μου, ο καθένας από μας ας προβληματιστεί για την τυχούσα πνευματική του κωφότητα και κατάσταση. Είθε η εορτή και το μήνυμα των Θεοφανείων στον κόσμο, να μας βρεί έτοιμους, δεκτικούς,καταδεκτικούς τολμώ να πώ του Θεού.
Η χάρη του αγίου πνεύματος ας είναι μαζί μας. ΑΜΗΝ


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/01/blog-post_7552.html#ixzz19s200Avi