ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

«Και γαρ ο υιός  του ανθρώπου ούκ  ήλθε διακονηθήναι, αλλά  διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού  λύτρον αντί πολλών»

            Πλησιάζουν  οι ημέρες των παθών  και της  σταυρικής θυσίας  του   Θεανθρώπου Ιησού  και με  ήρεμο  και  γαλήνιο φωνή λέγει στους  μαθητές  του, με τον πλέον  λεπτομερή  τρόπο, το  τί μεγάλα γεγονότα πρόκειται να  συμβούν   μετά από ολίγες   ημέρες.

            Ο Κύριος των κυριευόντων και  Βασιλεύς  των βασιλευόντων προλέγει στους  μαθητές  του  δια  τρίτη φορά τα του  θανάτου  του:  «Ιδού αναβαίνουμε στα  Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους  αρχιερείς και στους  γραμματείς και θα τον καταδικάσουν σε  θάνατο και θα τον παραδώσουν στους  εθνικούς. Θα τον  εμπαίξουν και θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.

             Οι μαθητές όμως   σκέπτονται και επιθυμούν άλλα πράγματα, επιζητούν από τον  Κύριο πράγματα  κοσμικά και επίγεια, τιμές, δόξες, μεγαλεία και τούτο  γιατί πίστευαν ότι  ο Διδάσκαλός τους επρόκειτο να  ιδρύσει επί της  γής    βασιλεία εγκόσμιο, βασιλεία του  κόσμου τούτου.

            Δεν κατενόησαν και δεν  συνέλαβαν τους  λόγους  του  Κυρίου  πού τους  είπε: «ο υιός του ανθρώπου ούκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών», αλλά είχαν προτάξει και επίστευαν στην επίγειο του Κυρίου βασιλεία.

            Αλλά γιατί ο Κύριος προείπε στους  μαθητές του   τα  μέλλοντα  αυτώ  συμβαίνειν;

            Πρώτο, δια να  διαβεβαιώσει  αυτούς  ότι γνωρίζει τα πάντα  και  τίποτε  δεν είναι  σ΄Αυτόν άγνωστο, και  μάλιστα το  ότι προείπε με  λεπτομέρεια  τα  του πάθους και της  ανάστασής  του, τούτο  το μέγα γεγονός, φανερώνει την υπεράνθρωπο διάνοια του Κυρίου Ιησού. 

            Το μέγα τούτο  γεγονός  πείθει τον κόσμο να  κατανοήσει ότι ο Ιησούς, ο οποίος έκλινε  ουρανούς εκουσίως και ήλθε στην γή από άπειρο αγάπη προς τον  πλανηθέντα  άνθρωπο, ήταν ο Μονογενής  Υιός και Λόγος  Θεού.

            Δεύτερο, δια να  δείξει ότι ως παντοδύναμος Θεός  μπορεί να  διαφύγει τον θάνατο, αλλά παραδίδει  τον  εαυτό του  «λύτρον  αντί πολλών»  εκουσίως  στον σταυρό, προκειμένου να  ελευθερωθεί τον ανθρώπινο γένος  από τα  δεσμά  της  αμαρτίας και  να ξαναβρεί  την  σωτηρία του πού έχασε εκείνο το δειλινό με  την παρακοή, με  την οποία  αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε  και   σκότωσε το κατ εικόνα  Θεού.

            Τρίτο,  δια  να  στηρίξει τις καρδιές  των μαθητών του όπως  μη  σκανδαλιστούν βλέποντες  αιφνιδίως  τον Διδάσκαλό τους  επάνω  στο  Σταυρό  να πάσχει και  να  κλείνει την κεφαλή και  να παραδίδει  το πνεύμα  του στον θεό  Πατέρα  Του, και να μη  λυπηθούν, και τούτο γιατί η λύπη  «εις χαράν γεννήσεται» υποδηλώνοντας την εκ νεκρών   ανάστασή Του.

            Οι μαθητές του Κυρίου  όμως ακούσαντες  πάντα  ταύτα και μάλιστα και μη  κατανοήσαντες το μέγα  της οικονομίας του  Θεού μυστήριο, το μυστήριο του  σταυρού, νόμισαν  ότι μετά  την ανάσταση θα βασιλεύσει ο  διδάσκαλός  τους επί της  γής  με  όμοιο τρόπο ως  οι κατακτητές και οι  δυνάστες  του κόσμου  τούτου.

            Μάλιστα  ο  Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζητούν  από  τον  Κύριο και πρωτοκαθεδρία λέγοντας: «διδάσκαλε, θέλουμε εκείνο που  θα  σου  ζητήσουμε να μας  το κάνεις», και ο Ιησούς  τους  είπε «δεν ξέρετε τι ζητάτε». Το αίτημα του Ιακώβου και  του Ιωάννου ήταν αίτημα ξένο  και όλως διαφορετικό  με  την αποστολή του Κυρίου.

            Ο Χριστός  όμως  έλεγε σαφώς: «θα  πάμε  στα Ιεροσόλυμα για να σταυρωθώ και για να πεθάνω για την σωτηρία του κόσμου». Οι μαθητές δεν έδωσαν προσοχή στην φωνή και  στα λόγια  του Ιησού, αλλά άκουαν στην εσωτερική φωνή τους, αν και άλλη  φορά  είχαν ακούσει από τον  διδάσκαλό τους να τους ομιλεί περί του πάθους  του.

            Ο Κύριος όμως  λέγει στους  μαθητές  του ότι «η επιθυμία που  έχετε  είναι επιθυμία  των αρχόντων  του  κόσμου τούτου οι οποίοι ζητούν τις  αρχές  και τις  εξουσίες χάριν  φιλοδοξίας  και προς το ίδιο συμφέρον»,  «οὐχ  ούτω  έσται  εν υμίν», αλλά  εκείνος  πού θέλει να γίνει μεγάλος  μεταξύ σας, θα είναι υπηρέτης  σας και εκείνος που θέλει να είναι  μεταξύ σας πρώτος, θα είναι δούλος όλων.

            Ο άνθρωπος από τη φύση του  επιθυμεί και επιζητεί  το μεγαλείο, την υπεροχή και την δόξα· λέγει μάλιστα  και η  παροιμία: «πολλοί τον πλούτο μίσησαν αλλά την δόξα κανείς». Η επιθυμία  λοιπόν του μεγαλείου και της δόξας είναι  φαινόμενο  φυσικό σε  κάθε  άνθρωπο και τούτο γιατί  αυτός ο Θεός Πατέρας  φύτεψε  από την αρχή αυτό το αίσθημα στον άνθρωπο.

            Το τέλειο των δημιουργημάτων του,  τον άνθρωπο, ο Θεός Πατέρας το προόρισε  να  γίνει  υιός  Υψίστου και κύριος όλης  της  κτίσης. Όμως  η  αληθινή δόξα και το  μεγαλείο  επιτυγχάνεται με  την αρετή, την δικαιοσύνη, με την αγαθοεργία, με την φιλανθρωπία, με την ταπείνωση και προπάντων με την μεγάλη  αρετή της αγάπης.

            Ο Θεός Πατέρας ενέβαλε στην ψυχή  του ανθρώπου την επιθυμία του μεγαλείου, αυτός  υπέδειξε  και υποδεικνύει στους  ανθρώπους  τον τρόπο και το μέσο με τα  οποίο δύναται  ο άνθρωπος να λάβει την αληθινή  δόξα και το  επιθυμητό μεγαλείο: «ός αν θέλη», λέγει,  «γενέσθαι  μέγας  εν υμίν έσται υμών διάκονος».

            ΄Εχει  λοιπόν  το δικαίωμα και το καθήκον  ο άνθρωπος  της κάθε εποχής να  επιζητεί  το μεγαλείο και την δόξα  εν τη βασιλεία του  Κυρίου και να  αμιλλάται για να γίνει  μεγάλος  εν αυτή· αλλά όμως  ὀφείλει να επιδιώκει αυτό με την αρετή και την ταπείνωση, και τότε  η  τιμή  και η δόξα  θα είναι  βραβείο  της αρετής, το  οποίο  αποκτάται με την ταπείνωση, την υπομονή, και την καρτερία.  «Δόξα  και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το άγαθόν,»

            Η ταπείνωση είναι η αρχή πάσης αρετής και παντός καλού. Η  ταπείνωση  υψώνει τον άνθρωπο από τους άλλους ανθρώπους και δίδει σ’αυτόν το πρωτείο και την πρωτοκαθεδρία, την αληθινή και αιώνια.  «Ο ταπεινών εαυτόν  υψωθήσεται»  και  «τοις ταπεινοίς ο Θεός  δίδωσι χάριν».

            Η ταπείνωση είναι συνδεδεμένη  με την αγάπη,  ουδέποτε   μπορεί να υπάρξει ταπείνωση αληθινή  χωρισμένη από την αγάπη, και όσο  μεγαλύτερη  είναι  η αγάπη τόσο περισσότερη   είναι η ταπείνωση· αυτές  τις  δύο αρετές μας τις  διδάσκει ο Κύριος στη σημερινή  ευαγγελική  περικοπή: «και γάρ ο Υιός του άνθρώπου  ούκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»

            Αγαπητοί μου άδελφοί

Η πορεία του Ιησού μετά των μαθητών του προς τα  Ιεροσόλυμα, που  ακούσαμε   στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, πρέπει  να ανοίξει τις  καρδιές όλων  μας και  να κατανοήσουμε  το  μέγα μήνυμα της σωτηρίας  μας .

            Ο Κύριός μας συνένωσε  το παράδειγμα της  ταπεινοφροσύνης με  το  παράδειγμα  της αγάπης, για να μας  διδάξει  ότι οι δύο αυτές αρετές είναι  αχώριστες, όπως  ο ήλιος από το φώς και  η φωτιά  από την θερμότητα, και ότι χωρίς αυτές τις δύο αρετές  κανείς δεν θα  μπορέσει  να   γίνει μέτοχος και κοινωνός της  αιωνίου βασιλείας Του.

            ΄Οσοι, λοιπόν, επιθυμούμε την δόξα και την τιμή, όσοι θέλουμε  ύψος μεγαλείου, να  το στάδιο της αληθινής  δόξας, να  το στάδιο της τιμής, είναι ανοικτό· δεύτε  να  αγωνιστούμε  τον καλό αγώνα με  όπλα την ταπείνωση και την αγάπη, όπως αγωνίστηκε και ο ‘Οσιος πατήρ  ημών Σάββας, τον οποίο σήμερα  τιμάμε με ύμνους  και ωδές  πνευματικές, φέρουμε στην μνήμη μας την αγία ζωή του και ας  γίνουμε  και εμείς μιμητές   Εκείνου.

            Ο Όσιος και  Θεοφόρος  Πατήρ  ημών Σάββας επέδειξε ζωή ταπείνωσης, ζωή αγάπης, ζωή υπομονής και  καρτερίας και  επέτυχε   παρά του Σωτήρος Χριστού  της ουρανίου χαράς, και  εμείς σήμερα ψάλουμε  με    χαρά και αγαλλίαση.

 «των Καλυμνίων η νήσος  τέρπου, χόρευε του θεοφόρου Σάββα εκτελούσα την μνήμην, εν σοί γάρ ώσπερ άστρον  νεοφανές, τη του πνεύματος  χάριτι, αναδειχθείς ως βιώσας θεοπρεπώς και καταυγάζει σε τοις θαύμασιν»

Όσιε  και θεοφόρε πατήρ  ημών  Σάββα, πρέσβευε διηνεκώς  υπέρ πάντων ημών. ΑΜΗΝ.

Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος