Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν
Σήμερα, ἀδελφοί μου, στὴν Ἐκκλησία μας τιμᾶται ἑορταζόμενος «τῆς Θεολογίας ἡ βρύσις» καὶ «τὸ θέριστρον τῶν αἱρέσεων». Γιορτάζουμε τὴν μνήμη ἑνὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγάλους Ἱεράρχες, ἑνὸς ἐκ τῶν φωστήρων τῆς τρισηλίου Θεότητος. Γιορτάζουμε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Γόνος εὐσεβῶν γονέων καὶ καρπὸς προσευχῆς τοῦ Γρηγορίου καὶ τῆς Νόννας, γεννήθηκε τὸ 329 μ.Χ. στὴν Ἀριανζὸ τῆς Καππαδοκίας. Στὸν τόπο τῶν σπουδῶν του, τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, γνώρισε καὶ συνδέθηκε στενὰ μὲ τὸν μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖος ἀργότερα, τὸ 372 μ.Χ., τὸν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο Σασίμων.
Στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ ἔτος 378 μ.Χ. ἔχουν ἐπικρατήσει οἱ Ἀρειανοὶ καὶ οἱ λίγοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ κατενόησαν ὅτι τὴν ὥρα τοῦ κινδύνου πρέπει νὰ προσκαλέσουν τὸν ἅγιο Γρηγόριο, γιὰ νὰ κηρύξη τὰ ὀρθόδοξα δόγματα· καὶ αὐτὸς ἀφήνει τὴν ἡσυχία τῆς ἐρήμου καὶ ἔρχεται στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καὶ ἐκφωνεῖ τοὺς περίφημους θεολογικοὺς λόγους του γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Υἱοῦ, καὶ ἀναδεικνύεται σὲ ὑπέροχο θεολόγο, τὸν ὁποῖο ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος χαρακτηρίζει: «σάλπιγξ ἡ κηρύττουσα τῷ κόσμῳ τὰ ἐντάλματα τοῦ Ἰησοῦ, πολύφωνον ὄργανον, κιθάρα ἡ ἔμψυχος, λιγυρὰ κινύρα ἡδύπνοος, πάνσοφον στόμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Θεολογίας στόμα, Θεολογίας ἡ βρύσις, Θεολογίας ὁ νοῦς ὁ ἀκρότατος». Οἰκοδομεῖ τὸν λαὸ στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, στηρίζει τὴν Ἐκκλησία καὶ διδάσκει τὴν οἰκουμένη προσκυνεῖν «Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμούσιον καὶ ἀχώριστον» καὶ ἀναδεικνύεται μεγάλος καὶ θαυμαστὸς πατέρας καὶ ποιμένας, ἀρχιερέας μιμητὴς τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὁ Ναζιανζηνὸς ἱκέτης μας πρὸς τὸν Θεὸ ὑπάρχει «θέριστρον τῶν αἱρέσεων».
Ἀδελφοί μου· τὴν παρουσία του στὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀμφισβητοῦν κακεντρεχεῖς καὶ ζηλόφθονοι ἐπίσκοποι ἀπὸ τὴν Μακεδονία καὶ Αἴγυπτο καὶ δημιουργοῦν θέμα. Καὶ τότε ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, σὰν ἄλλος Ἰωνᾶς «ὁ προφήτης» ἑκουσίως ρίπτεται στὴν θάλασσα γιὰ τὴν τῆς «νεὼς σωτηρίαν» καὶ διακηρύσσει: «ἑκὼν ἄπειμι»· μὲ τὴν θέλησή μου φεύγω. Σπάνια βρίσκονται στὴν ἱστορία τέτοιοι ἐπίσκοποι πού, ἂν καὶ ἀθῶοι, πρὸς χάριν τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας παραιτοῦνται καὶ πλησιάζουν περισσότερο τὸν Θεὸ μὲ τὴν προσευχὴ, τὴν μελέτη καὶ τὴν ἄσκηση.
Ἀγαπητοί μου ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τιμᾶται περισσότερο ὡς σοφὸς πατέρας καὶ διδάσκαλος παρὰ ὡς ποιμένας καὶ ἐπίσκοπος. Διοικητικὰ προσόντα ἰδιαίτερα δὲν εἶχε. Εἶχε ὅμως νοῦ θεοφώτιστο καὶ πνεῦμα θαρραλέο καὶ ἀγωνιστικώτατο. Ὑπῆρξε ἀκόμα τῆς Θεολογίας ἡ βρύσις, ὑπόδειγμα ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε γι᾿ αὐτόν· «Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπε ἀρχιερεύς», πατέρας στοργικός, κήρυκας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀληθείας, σοφὸς καὶ μὲ τὴν κατὰ κόσμον σοφίαν καὶ τὴν ἔνθεον. Ὅσιος ποὺ μπορεῖ νὰ φεύγη καὶ νὰ μένη στὴν ἔρημο ἀσκούμενος στὴν περισυλλογή, τὴν προσευχή, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα. Ἅγιος μέσα σ᾿ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀρετὴ ποὺ λάμπει, νὰ μὴ σκανδαλίζη τοὺς ἀδυνάτους, νὰ στηρίζη τοὺς ἀστηρίκτους καὶ νὰ ἑλκύη στὸν Χριστὸ ἀσεβεῖς καὶ ἀπίστους. Νὰ ὁδηγῆ σὲ μετάνοια τοὺς ἁμαρτωλούς.
Ἐμπρὸς λοιπόν· «Τῆς Θεολογίας τὸν θησαυρὸν καὶ τῶν θεολόγων ἀνεπίληπτον ὁδηγόν, τὸν θεῖον ποιμένα καὶ λειτουργὸν Κυρίου, Γρηγόριον τὸν μέγαν ὕμνοις τιμήσωμεν». Ἀμήν.
ΣΕΛΙΔΑ ΙΜΜΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου